از زمان ورود موشک های بالستیک به خدمت در زمان جنگ دوم جهانی تا به امروز، یکی از چالش های بزرگ برای دارندگان این موشک ها حفظ آن از حملات پیش دستانه و متقابل موشکی و هوایی دشمن است؛ چالشی که از همان ابتدا باعث به وجود آمدن خلاقیت ها و پیشرفت بسیار زیاد تکنولوژیک در حوزه های مختلف شده است.

اولین سایت ثابت پرتاب موشک بالستیک در کشور فرانسه و توسط آلمان نازی که این کشور را اشغال کرده بود، ساخته شد. آلمانی ها سایت La Coupole را در شمال فرانسه به منظور ساخت و پرتاب موشک های V-2 به سمت انگلستان ساختند. البته در طراحی این سایت موشکی آلمانی ها مرتکب اشتباه مرگباری شدند و آن هم این بود که سایت مورد نظر دارای سقف گنبدی شکل از جنس بتون بود که باعث می شد به راحتی توسط یگان های شناسایی متفقین کشف شود.

این سایت در حمله بمب افکن های انگلیسی در سال 1944 میلادی شدیدا آسیب دیده و هیچ وقت به معنای واقعی عملیاتی نشد. آلمان ها بیشتر پرتاب های وی 2 خود را از لانچرهای متحرک انجام دادند.

رقابت غول های موشکی جهان در زیز زمین

با آغاز جنگ سرد، دو ابرقدرت شرق و غرب به سرعت وارد یک رقابت موشکی شده و به طراحی و آزمایش موشک های گوناگون پرداختند. در ابتدا بسیاری از موشک های قاره پیمای آمریکا و شوروی سابق از روی پرتابگرهای ثابت شلیک و بعد از مدتی پرتابگرهای متحرک و زیردریایی های حامل موشک های بالستیک نیز وارد کار شدند.

اما با توجه به حجم بالای تهدید دو طرف علیه یک دیگر و نیاز به ذخیره حجم بالایی از موشک، در دهه 1960 میلادی دو طرف ساخت سیلوهای موشک زمین پرتاب را آغاز کردند. این سیلوها در آمریکا در اختیار نیروی هوایی این کشور و در شوروی سابق و روسیه فعلی در اختیار واحدی موشکی استراتژیک قرار دارد.

 البته آمریکا و شوروی سابق با درس گرفتن از اشتباه آلمان نازی، سیلوهای زیر زمینی خود را به خوبی استتار کرده و در جغرافیای وسیعی پخش کردند. عمده این سیلوها با عامل طبیعی مثل چمن، خاک و یا سنگ پوشیده شده و حتی در صورت نزدیک شدن فرد به آن ها هم تا زمان باز شدن درب برای شلیک، امکان تشخیص آنها به نوعی غیر ممکن است.